Even geduld aub: leven in slow motion

Met Astrid moet je even geduld hebben. Dat geldt voor mij als haar partner, maar ook voor jullie, lezers van dit blog, die nu al een tijd geen nieuwe blogpost van haar hebben kunnen lezen. Er waren zelfs volgers die zich al afvroegen of het misschien niet goed met Astrid ging. Heel lief, maar don’t worry: Astrid is gewoon helemaal zichzelf: langzaam.

🔊 Beluister deze blogpost

De laatste doperwt

‘Eet smakelijk,’ zeg ik tegen Astrid. Op onze borden ligt een maaltijdsalade, een mix van de lekkerste ingrediënten. Komkommer, lente-uitjes, stukjes vegetarische kip en doperwtjes, op smaak gemaakt met een yoghurtsausje. Als ik nu mijn eigen tempo zou volgen, zou ik de salade al op hebben vóór Astrid haar eerste doperwtje heeft geproefd. Dat is ongezellig, dus pas ik me aan. Toch begin ik vaak nog te snel. Dan moet ik na drie happen pauzeren en wachten tot ze haar vierde erwtje heeft fijngekauwd. Ik neem weer een hap, houd me weer in. En als ik mijn salade op heb, kijk ik op haar bord waar nog twee kipstukjes en een doperwtje liggen. Alles in mij roept: eet nou door, dan kan ik de afwasmachine vullen, koffie zetten en doorgaan met wat er allemaal nog meer moet gebeuren. Maar de tijd lijkt stil te staan. Lekker hè, moedig ik Astrid aan. Een gevoel van euforie bekruipt me als ik even later de laatste, eenzame doperwt in haar mond zie verdwijnen. Ik pak haar lege bord, ren naar de keuken en ga doorrrr…

“Een gevoel van euforie bekruipt me als ik even later de laatste, eenzame doperwt in haar mond zie verdwijnen…”

Langzame saccades

Waar komt die traagheid, die rust, dat stapje voor stapje bij Astrid vandaan? Deels zal het haar karakter zijn. Deels heeft het ook met haar ziekte ADCA te maken. Haar ogen fixeren trager dan een paar gezonde ogen. Langzame saccades, heet dat. Het lezen van een boek gaat hierdoor langzamer, de beweging naar elk volgend woord kost meer tijd en energie (en daarom verkiest ze luisterboeken en podcasts). Misschien kost het Astrid dus ook wel meer moeite om dat volgende doperwtje op haar bord te vinden en succesvol aan een vork te prikken.

Boomwortels

Haar verstoorde evenwicht is ook zo’n ding. Dat vraagt permanent om bijsturing. Tijdens een boswandeling kan Astrid alleen rechtop blijven door daar haar aandacht op te richten. En als ze moe wordt, dan wordt het heel lastig om dan ook nog aandacht te hebben voor al die boomwortels waar ze over zou kunnen struikelen. Als ze dan te snel loopt, gaat het wel eens mis. Enige oplossing dus: langzamer lopen, stap voor stap. Functionele traagheid – ook dat hoort bij Astrid.

Eigen tempo

Vind ik dit lastig? Welnee. Astrid kan er zelf niets aan doen. En waar zij niet kan versnellen, ben ik wél in staat om te vertragen. En waar zij in mijn ogen vaak tergend langzaam is, ren ik mezelf vaak voorbij. Als we samen in de auto zitten, ziet Astrid vaak hoe ik me steeds weer laat opjagen als er een andere auto achter me zit te pushen. Ik heb dan de neiging om harder te gaan rijden dan ik eigenlijk zou willen. Goede kans dat Astrid dit ziet en me aanspoort om me ‘niet gek te laten maken.’ Want als er één is die heeft geleerd om vooral haar eigen tempo te volgen, is het Astrid wel. En zo kan ik juist van haar leren.

Nieuwe blogpost

En wanneer komt er nou eindelijk weer een nieuwe blogpost van Astrid zelf? Begrijpelijke vraag. Stel hem gerust zo vaak als je wilt. Want Astrid laat zich niet opjagen. Het antwoord zal altijd zijn: als ze er aan toe is.

Herken jij dit? Leef je ook langzamer of juist veel sneller dan je partner (of je vrienden)? En hoe gaan jullie hier mee om?