Ineens kwam hij door de brievenbus: mijn officiële uitnodiging voor een corona-vaccinatie. Ik was compleet verrast. Ik ging er van uit dat ik tot de ‘gewone’ risicogroep behoorde, omdat ik ook de jaarlijkse griepprik krijg. Dan had ik nog tot half mei moeten wachten. Maar nee, met m’n ADCA bleek ik zelfs tot een hoog-risicogroep te horen, omdat het een neurologische aandoening is. Het komt niet vaak voor, maar nu was ik eventjes blij met de ernst van m’n aandoening. En met het feit dat deze serieus wordt genomen. Dat laatste geldt namelijk niet voor iedereen met medisch risico, daarover straks meer.
Mysterieuze envelop
Toen er eind maart een envelop van UMC Utrecht op de deurmat viel, ging er niet meteen een belletje rinkelen. Het is alweer zes jaar geleden dat ik dit ziekenhuis voor het laatst bezocht, dus wat zou het zijn? Na dat laatste bezoek ben ik ‘onder behandeling’ in het Radboud UMC in Nijmegen en voor aanvullende zorg kom ik in het St. Antonius Ziekenhuis, het ‘regioziekenhuis’ in Leidsche Rijn of Woerden. Ik opende de mysterieuze envelop, ik zag de brief en kon het niet direct geloven: het was dé uitnodiging voor de corona-vaccinatie. Nog diezelfde dag maakte ik twee afspraken, de eerste voor afgelopen maandag, de tweede voor half mei. En nog wel met het Moderna-vaccin ook – de ‘Mercedes onder de vaccins’, zei Els – mijn online bewegingsjuf.
Stress en blijheid
Afgelopen maandag was het zover. Eerst zien, dan geloven – dacht ik steeds. M’n vriend bracht me naar het UMC – en terwijl ik de minuten op mijn horloge weg zag tikken, worstelde hij met een verkeerde afslag en de veel te krappe parkeervakken. Vervolgens bleek een lift in de parkeergarage stuk (handig met m’n rollator) en was het ook nog eens heel druk in en om het ziekenhuis. Maar toen ik de priklocatie binnenkwam maakte de stress al snel weer plaats voor blijheid. Ik was er klaar voor.
Even later was ik aan de beurt. Ik stroopte mijn mouw op en de eerste Moderna-prik werd gezet. Ik kreeg een vaccinatiebewijs mee en ik moest nu alleen nog een kwartiertje blijven zitten ‘ter observatie’. Met de prik in mijn arm en m’n ‘diploma’ op zak was ik een half uurtje later alweer thuis. Zo gepiept dus.
Eind van de tunnel
Als alles volgens plan verloopt, krijg ik halverwege mei m’n tweede prik. Twee weken later kan ik dan eindelijk weer ‘normaal’ doen. In de lange aanloop naar de vaccinatie wilde ik namelijk geen enkel risico lopen. Maar vanaf dat moment kan ik weer naar de kapper. Ik kan uitgestelde zorgafspraken inhalen. Ik kan weer met vriendinnen wandelen of fietsen. En ik kan weer eens naar m’n werk, in plaats van alleen maar thuis te werken. Er is weer licht aan het eind van de tunnel.
Je zou kunnen zeggen dat het m’n eigen keuze is geweest dat ik dit soort dingen al die tijd niet heb gedaan. Aan de andere kant ben ik nu extra blij dat ik zo voorzichtig ben geweest. Voor mezelf, maar ook voor anderen. Mijn vriend Peter komt bijna dagelijks bij z’n hoogbejaarde moeder over de vloer voor een aantal mantelzorgtaken. Ik zou het echt vreselijk hebben gevonden als zij vanwege mijn onvoorzichtigheid corona had gekregen. Maar daarover hoeven we ons geen zorgen meer te maken. Ook zij is inmiddels gevaccineerd.
‘Gewone’ medisch risicogroep
En toch ben ik niet alleen maar blij. Er zijn namelijk nog genoeg chronisch zieken en andere beperkten die volgens de huidige planning wèl tot half mei moeten wachten voor de eerste prik. Dat vind ik echt heel kwalijk. Daar zitten mensen tussen met ME of fibromyalgie, maar ook mensen met flinke astma of diabetes. Daar zitten mensen tussen die al meer dan een jaar in strikte isolatie leven. Véél strikter dan ik me kan bedenken. En als deze mensen kinderen hebben, gaan die vaak niet naar school. Uit voorzichtigheid. De Gezondheidsraad adviseerde ook deze groep met voorrang te vaccineren. In ieders belang: zo kan iedereen zo snel mogelijk terug naar het oude normaal.
Aanvankelijk leek het erop dat dit advies opgevolgd zou worden. Maar de vaccinatie van de ‘gewone’ medisch risicogroep wordt tot nu toe steeds weer uitgesteld. Dat kán natuurlijk niet! Teken daarom de petitie als je dit ook niet vindt kunnen. En als je aan sociale media doet, gebruik dan #vergeetonsniethugo.
Tot slot: dit blog gaat niet alleen over mij. Vaccinatie is een ingewikkeld en gevoelig onderwerp. Het is dan ook mijn eigen beleving en niet bedoeld als opening van een discussie over wie wanneer waarom en waarmee gevaccineerd kan en mag worden. Wel wilde ik aandacht vragen voor de groep mensen met een ‘gewoon’ medisch risico. Omdat ik niet begrijp dat zij niet eerder aan de beurt zijn.
Wacht jij nog of ben jij al gevaccineerd? En hoe voelt dat voor jou?
Mooi Astrid! Goed bericht voor jou. Hopen op snelle prik voor degene die dat snel nodig hebben, en voor de rest van het land (en de wereld) ook natuurlijk! Zodra het kan gaan we een koffie op een of ander terras pakken. Akkoord?
Gaan we doen!
Ik heb ook ADCA, niks geen uitnodiging. Snap het niet meer. Ik heb enkele weken geleden de vereniging al gevraagd hoe het zit, maar er heerst complete radiostilte van die kant (toch eigenlijk wel heel slecht van een patiëntenvereniging die onze belangen zou moeten behartigen).
Supervervelend Christel! Ik hoop dat je contact kunt leggen met je behandelend specialist in het ziekenhuis. En dat hij/zij je uit kan leggen waarom je (nog) geen uitnodiging hebt gehad.