Psychisch leed is helaas nog steeds een taboe. Met grote bewondering kijk ik daarom naar bekende Nederlanders als Mike Boddé, Ruud de Wild en Aafke Romeijn. Die wél open en eerlijk over hun depressies zijn. In dit blog doe ik (als ongelofelijk onbekende Nederlander) mijn eigen duit in het zakje. Ik heb namelijk last van ‘milde depressies’. Of lange periodes van somberheid zo je wilt. Lang niet zo zwaar als bij vele anderen, maar wel serieus en lastig genoeg om er mee uit de kast te komen. Misschien herken je iets en wie weet heb je er nog iets aan ook.
Worsteling
Het was eind 2017. Ik had een moeilijke tijd achter de rug en kon nu eindelijk eens een punt zetten achter een spannende en pittige periode. De lange zoektocht naar een diagnose, de acceptatie daarvan, de moeilijke opgave om mijn omgeving uit te leggen wat er mis is, het leerproces om slimmer met mijn beperkingen om te kunnen gaan en vooral ook de slopende worsteling met mijn werk, de bedrijfsartsen en de keuringsartsen – die uiteindelijk resulteerde in een toekomstbestendige WIA-uitkering. Hè hè.
Geen kracht meer
Eindelijk vond ik nu de rust om over te schakelen op een manier van leven die wél past bij wat ik kan behappen. Maar juist nu begon somberheid vat op me te krijgen. Tegen mijn vriend hoorde ik mezelf steeds vaker dingen zeggen als “wat is er nou nog aan met mij?”. En na mijn dagelijkse middagdutje had ik vaak de kracht niet meer om mijn bed uit te komen. Eigenlijk was ik ontzettend verdrietig, maar ik voelde me vooral heel somber.
Niet in mijn eentje
En ik wist ook dat ik hier in mijn eentje niet uit zou komen. Maar hoe dan wel? Ik had al eens eerder een psychotherapeut bezocht. Maar die zei me dat ze niet gespecialiseerd was in psychische problemen bij gevallen zoals ik. Mensen met een chronische lichamelijke aandoening bedoel ik. Heel eerlijk – maar wel lastig. Net zo lastig als de trap naar haar behandelkamer op de eerste verdieping trouwens. (Dat ging maar nèt.)
Hoezo Parkinson?
Later dat jaar bezocht ik samen met m’n vriend mijn revalidatiearts in het Radboud in Nijmegen. Ik vroeg of zij misschien raad wist. Tot onze verrassing kwam ze toen met de Parkinson Zorgzoeker op de proppen. Want ik heb dan wel geen Parkinson, maar ADCA heeft er wel wat van weg. Er zijn in ons land nu zo’n 50.000 mensen met de Ziekte van Parkinson bekend, tegenover maar 700 mensen met ADCA*. “Dus waarom maak je geen gebruik van de zorg die voor hun is georganiseerd?”, zei ze.
Praten, praten, praten
Voor ons een eyeopener en voor mijzelf een lichtpuntje. We vonden via deze Zorgzoeker een psychologe in de buurt en ik kon er nog vrij snel terecht ook. Een jaar lang heb ik met haar gesproken. Geen pillen dus, maar vooral praten, praten, praten. Tijdens de sessie zette ze onze gesprekstof schematisch op een whiteboard. Dan maakte ze er een foto van, die ze me telkens mailde. Ik kreeg ook huiswerk en het was alles bij elkaar een behoorlijk intensief traject.
Een soort recept
Aan het begin van 2019 bezocht ik haar voor het laatst. Ze gaf me een soort recept mee. Een lijstje opdrachten dat moest voorkomen dat somberheid het weer zou gaan winnen.
Mijn persoonlijke recept:
- Genoeg buiten komen
- Genoeg blijven sporten/bewegen ‘op mijn manier’
- Leuke dingen (blijven) plannen
- En boven alles: me richten op mogelijkheden
- De huisarts voegde hier nog aan toe: voldoende vitamine D slikken. Ik kom relatief weinig buiten, waardoor ik veel ‘natuurlijke’ vitamine D misloop.
Kappersbezoekjes
Het recept lijkt te werken. Tot nu toe gaat het goed met me. Alleen de lange zomer is nog altijd een uitdaging. Vriendinnen met kinderen ontvluchten dan het land, culturele instellingen sluiten hun deuren en ook de hitte maakt ‘genoeg buiten komen’ en ‘leuke dingen plannen’ lastig
Iemand gaf me laatst de tip om het dan vooral te vinden in kappersbezoekjes, nagels laten doen, dat soort dingen. Prima advies. Dus als je me volgende zomer tegenkomt met veel te kort geknipt haar en nagels in alle kleuren van de regenboog, dan weet je dat ik nog steeds goed bezig ben.
*Bron: Hersenstichting
Heb jij wel eens last van langere periodes van somberheid? En hoe ziet jouw recept er dan uit?