De wereld om mij heen reist, danst en winkelt weer alsof er niets aan de hand is. Dat vond ik eerst knap lastig om te zien. Tot ik het initiatief nam voor de Dutch Disableds Club, een Facebook-groep waarin ik met anderen leuke online dingen kan delen en doen. Samen thuis, samen uit dus…
Als je niet naar het Malieveld kan om te protesteren, doe je dat gewoon online. En dat werkt. Met vele anderen voerde ik actie tegen de versoepelingen in het coronabeleid. Door de vrijheid van niet-kwetsbaren zijn juist kwetsbaren nu de klos. Tijd voor herrie uit de huiskamers dus. Met duizenden anderen liet ik van me horen in de social media. Een blog over ieder voor zich of omzien naar elkaar…
Het is echt waar, ik ben gevaccineerd! Na een jaar thuiszitten door corona is er eindelijk licht aan het eind van de tunnel. Bedankt Hugo. Maar ook niet! In dit blog vertel ik over mijn eigen blijdschap, maar ook over mijn onbegrip over al die andere mensen in risicogroepen die nog steeds moeten wachten…
Mensen die geen rekening houden met elkaar. Mensen die elkaar de maat nemen. Mensen die niet meer meedoen. Mensen die qua financiën het hoofd niet meer boven water kunnen houden. Mensen met tegengestelde meningen. Het raakte me allemaal. Zodanig, dat ik even niet in staat was om te bloggen: persoonlijke verhalen vertellen over hoe het is om te leven met een chronische ziekte, ADCA in mijn geval. Voor mij is een goede remedie om wat me dwars zit dan even te spuien. Dus dat doe ik in dit blog…….
De lockdown had één groot voordeel: er waren opeens minder prikkels. De herrie, drukte en ander gedoe dat mij normaal extra moe maakt, stond even op een laag pitje. Inmiddels zijn we aan het versoepelen en de vertrouwde prikkels zijn weer helemaal terug. Sterker nog: ook het feit dat je op je hoede moet zijn om de anderhalve meter te bewaken, vind ik heel vermoeiend. Maar ik volg mijn eigen tempo, langzaam op weg naar mijn ‘nieuwe normaal’….
Echt fijn, dat de samenleving weer langzaam open gaat! Dat geldt voor gezonde mensen onder de zeventig jaar. Helaas niet voor veel chronisch zieke en beperkte mensen en zeker niet voor mensen die tot de ‘risicogroep’ behoren. Na maandenlang in ‘hetzelfde schuitje’ te hebben gezeten, gaat de samenleving voor gezonde mensen weer open. Mensen die tot de ‘risicogroep’ behoren krijgen het advies binnen te blijven en geen bezoek te ontvangen. En zo ontstaat er een nieuwe tweedeling in onze maatschappij. Ik vind dat oneerlijk en zou graag zien dat met chronisch zieke en beperkte mensen in de ‘exitstrategie’ meer rekening wordt gehouden…
Of je nou chronisch ziek bent of last hebt van coronaverveling: op dit moment zitten we vooral veel binnen. Als ervaren binnenzitter weet ik dat je je tussen vier muren ook heel goed kan vermaken. Er is bijvoorbeeld een hele wereld van mooie verhalen, interessante gesprekken en gezellig gekeuvel die je gratis en voor niets in je oren kan toveren. Podcasts dus. In dit blog deel ik mijn persoonlijke tip tien. Dus oortjes in, oogjes dicht en lekker luisteren maar…
In dit gastblog vertelt mijn vriend Peter hoe hij met eigen ogen ziet hoe de corona-crisis voor mij de wereld op zijn kop zet. Want nu zijn we opeens allemaal beperkt. Het wordt opeens heel voelbaar hoe het is om te moeten leven met een chronische aandoening. En hij is – net als ikzelf – verrast over hoe snel de wereld zich aan kan passen nu iedereen in hetzelfde schuitje zit. Video-bellen met mijn vriendinnen en online sporten is opeens heel normaal. Misschien kunnen we hier een blijvend lesje uit leren…