In dit gastblog vertelt mijn partner Peter hoe het is om samen te leven met iemand die in een langzamer tempo leeft. Geduld hebben valt niet altijd mee, maar gelukkig kan hij er zelf ook iets van leren…
Label: vermoeidheid
Zigzaggen en slalommen: leven met coronaprikkels
De lockdown had één groot voordeel: er waren opeens minder prikkels. De herrie, drukte en ander gedoe dat mij normaal extra moe maakt, stond even op een laag pitje. Inmiddels zijn we aan het versoepelen en de vertrouwde prikkels zijn weer helemaal terug. Sterker nog: ook het feit dat je op je hoede moet zijn om de anderhalve meter te bewaken, vind ik heel vermoeiend. Maar ik volg mijn eigen tempo, langzaam op weg naar mijn ‘nieuwe normaal’….
De schaamte voorbij: kijk mij eens moe zijn!
Hoe erger het werd, hoe meer ik mijn vermoeidheid ging verstoppen. Waarom? Omdat ik me er voor schaamde. Ik werd voor watje uitgemaakt. En ik ging er nog in geloven ook. ‘Geïnternaliseerd validisme’ noemen ze dat. In dit blog reken ik af met die schaamte. Kijk eens hoe moe ik kan zijn. En heb je daar wat op aan te merken? Schaam je!
Licht in donkere dagen
Ik sliep slecht en dat hakt er natuurlijk in als je toch al niet veel energie hebt. Op advies van mijn arts zou ik daarom een slaaponderzoek krijgen. Gewoon thuis. Een medewerker van het ziekenhuis stond met een doos vol elektroden bij me voor de deur en even later zag ik er niet uit. Maar het was een metamorfose voor het goede doel. En de slaaptherapeut met wie ik de uitslagen besprak gaf me uiteindelijk een tip die werkte: twee keer per dag een kwartiertje shinen!