Al voor de lockdown had ik er al last van: fel licht, herrie, drukte, onderweg zijn met een knorrende maag….. kortom: prikkels. Die prikkelgevoeligheid hangt volgens mij niet per sé samen met ADCA. Maar ik heb er wel meer last van dan veel mensen om mij heen. Prikkels kosten me extra energie en ik word er nog sneller moe van. Oké, een prikkelvrij leven zou oersaai zijn. De hele dag met oordopjes in onder een deken liggen is niet echt mijn ding. Dus is het voor mij zaak om prettige prikkels te doseren en onnodige prikkels te vermijden. Maar dat valt lang niet altijd mee. En toen kwam de lockdown.
Chronische prikkel
En met de komst van die lockdown waren er opeens veel minder prikkels om me heen. Geen drukke feestjes, geen volle winkelstraten en geen drukte op mijn werk. Heerlijk. Maar terwijl ik in mijn gemakkelijke kleding thuis de nieuwe rust om me heen zat te aanvaarden, begon er toch iets te knagen: een chronische pijnprikkel. Nu de wereld tot stilstand kwam, begon mijn linkerarm te zeuren. Zal je net zien. Dat begon begin maart en ik ben er voorlopig nog niet van af. Het blijkt een ‘frozen shoulder’ te zijn. Het goede nieuws is dat het vanzelf over gaat. Het slechte nieuws is dat dat nog wel jaren kan duren. Lekker dan – een chronische prikkel.
Versoepelen
En terwijl ik mijn zoveelste paracetamol tegen de pijn nam, kwam de wereld om me heen weer op gang. De lockdown in zijn strengste vorm lijkt nu echt voorbij en versoepelen is het toverwoord. Wat wél is gebleven is de anderhalve meter afstand houden. Net als bijvoorbeeld drukte vermijden en thuisblijven bij klachten (zie hier). Stap voor stap wat meer prikkels dus. Klinkt behapbaar. Maar tot mijn verbazing hadden steeds meer mensen daar al snel lak aan. Terrasjes zitten weer vol, in de supermarkt botst iedereen weer vertrouwd tegen je op en in de winkelstraten lijkt het wel alsof je overal coronakorting krijgt. En dat zorgt weer voor nieuwe prikkels: want ik wil graag die afstand bewaren. ‘Samen houden we corona onder controle.’ Ja, ja. Buiten de deur ben ik nu overgeleverd aan het gedrag van andere mensen. Ik moet extra op mijn hoede zijn, met grote bogen om groepjes mensen heen lopen, adem inhouden en zigzaggend oversteken. Dat versoepelen blijkt doodvermoeiend en zorgt juist voor nóg meer prikkels.
Ga eens opzij
Voorbeeldje. Vorig weekend stapte ik met mijn vriend en mijn rollator in de lift van ons appartementencomplex, op weg naar beneden. We gingen iets leuks doen, lekker versoepelen! Halverwege wilde er iemand instappen. Ik vroeg vriendelijk of hij misschien de volgende lift wilde pakken. Toen zei meneer doodleuk: ”Oh vanwege corona. Dat is toch voorbij?” En hij maakte daarbij nog een gebaar van ‘ga eens opzij’ ook. Nu had ik hem natuurlijk een portie aerosolen in zijn gezicht kunnen hoesten, maar dat is niet mijn stijl. Toen ook mijn vriend protesteerde, was hij pas mopperend bereid om even de trap te pakken. Maar met zoveel onnodige prikkels was de batterij al half leeg nog voor ik op straat stond. Wij vervolgden onze weg naar een restaurantje. Want het kon weer! Bij aankomst leek het daar goed geregeld. Maar eenmaal binnen werden looproutes en andere regels om de 1,5 meter te waarborgen, door andere gasten vrolijk genegeerd. Echt, ik was blij toen we weer thuis waren. Daar kon ik me ontspannen en hoefde ik niet steeds op andere mensen te letten. Even verlost van vervelende prikkels.
Coronaprikkels
Na drie prikkelarme maanden zijn dus niet alleen mijn vertrouwde energievreters weer terug, er zijn er zelfs nieuwe bij. Op je hoede zijn. Ergernis. Slalommen. Afstand houden. Mensen vragen of je er langs mag – en nog wel op anderhalve meter ook. Coronaprikkels hebben het leven er niet makkelijker op gemaakt. Maar ik weet dat ook ik – als ik mee wil blijven doen – aan het ‘nieuwe normaal’ zal moeten wennen.
Eigen tempo
Gelukkig kan dat in mijn eigen tempo. Op m’n werk is het goed genoeg als ik één ochtend in de week verschijn (en de rest van mijn uren werk ik thuis). Mijn beweegjuf heeft aangekondigd dat ze de hele zomer haar groepslessen via Zoom aan blijft bieden. En voor de rest maak ik zelf uit wat ik buiten de deur doe en wat niet… En met wat aanpassingen, wat zigzaggen en wat voorzichtigheid ben ik dus weer langzaam op weg naar een leven dat best lijkt op dat van voor de crisis. En dat is in de ogen van sommigen misschien oersaai maar voor mij is het prima. Want ik lig gelukkig nog steeds niet met oordopjes onder dat dekentje!
Hoe ervaar jij het versoepelen? Verlang je naar hoe het was of kan je best dealen met coronaprikkels? En hoe doe je dat dan?
Ik herken daar veel van, ik heb SCA 8. Zo heeft alles voor- en nadelen he!
Dankjewel voor je reactie Rineke. En ik heb ook teruggekregen dat deze blog voor mensen die ‘gezond’ zijn, herkenbaar is. Het zou mooi zijn als er in ‘het nieuwe normaal’ wat meer rekening gehouden wordt met elkaar, bijvoorbeeld door ‘gewoon’ afstand te houden.
Bedankt voor je blog!
SCA14 hier, en heel herkenbaar. Last van prikkels zit ‘m bij mij voornamelijk in geur en met stip op 1: geluid. Misschien omdat je die prikkels (thuis) ongewild binnen krijgt en niet of nauwelijks kunt vermijden. De lockdown maanden waren heerlijk rustig, maar sinds de versoepeling lijkt het of iedereen alleen nog maar kan schreeuwen en gillen ipv normaal praten. Ik heb er veel meer last van. Misschien heeft het gedeeltelijk te maken met het contrast met een iets stillere wereld, of met mijn mate van irritatie nu, maar ik denk ook dat een groot aantal mensen de kinderachtige behoefte heeft om te overcompenseren voor de maanden dat ze zich in moesten houden en/of zich te misdragen uit een misplaatste rebellie.
Je zou best wel eens gelijk kunnen hebben Cristel.