Gastblog van mijn partner Peter Bronsgeest
Leven met een beperking is lastig. Dat zie ik, als partner van Astrid, iedere dag. Het vraagt om aanpassingen, om acceptatie, om er altijd maar weer het beste van te maken. Gelukkig gaat Astrid hier heel goed mee om. Petje af. Dat realiseer ik me nog eens extra nu de wereld wordt beheerst door het vreselijke corona-virus. Want sinds kort zijn we opeens allemaal beperkt. Waar de meesten van ons gewend waren om alles maar te kunnen, voelen we nu aan den lijve hoe het is om je te moeten vermaken tussen vier muren, om niet meer zomaar naar ieder evenement te kunnen en om veel meer moeite te moeten doen om je gewone dagelijkse dingen te kunnen blijven doen. Want niets is nu nog gewoon meer. Moeilijk hè?
Schipperen en puzzelen
Maar juist nu kan ik leren van Astrid. Met haar chronische ziekte weet zij niet beter dan dat ze moet schipperen met haar dagindeling, dat ze moet puzzelen om ergens bij aanwezig te kunnen zijn en hoe het is om te moeten leren leven met beperkte mogelijkheden. En dat zonder mopperen of doemdenken, maar juist door in alles wat nog wél kan het positieve te zien.
Samen beperkt
Vanochtend zijn we samen gaan fietsen. Dat mag nog, zolang we voldoende afstand houden van anderen. Astrid op haar driewielfiets, ik op mijn tweewieler. Astrid doet dat regelmatig, omdat ze weet dat beweging goed voor haar is. Ik doe dat te weinig, omdat ik zoveel andere dingen te doen heb – en ook kan doen. Maar vandaag, door de corona-crisis, waren we samen beperkt. Of – in de positieve visie van Astrid: konden we er samen op uit. En zo is dat rotvirus voor mij niet alleen een beperking, maar levert het toch ook goede dingen op.
Onbeperkt meedoen
Ook op een andere manier zet de corona-crisis het leven van Astrid ‘op z’n kop’. Waar zij normaal gesproken beperkt mee kan doen aan uitjes, feestjes en andere gezelligheid, ziet zij nu hoe de wereld om haar heen zich opeens wél in snel tempo aan kan passen aan leven met een beperking. Vriendinnen die elkaar normaal gesproken kunnen ontmoeten in café’s, restaurants en bioscopen vinden elkaar nu opeens via video-bellen. En Astrid kan gewoon onbeperkt meedoen! En in plaats van één keer per week naar aangepast sporten te gaan, zijn er nu bijna iedere dag online workouts. Matje op de grond, laptop aan en daar is juf Els weer! Corona beperkt – maar creëert voor Astrid ook veel nieuwe mogelijkheden.
Blijvend beter
En natuurlijk is corona voor veel kwetsbare mensen gevaarlijk en beangstigend. Wees voorzichtig. Zeker ook als je toch al chronisch ziek of op een andere manier kwetsbaar bent. En ben je dat niet? Zorg dan extra voor de mensen die nu jouw steun kunnen gebruiken. Corona is geen chronische ziekte. We krijgen het wel klein. En als we het ergste achter de rug hebben, bedenk dan dat jij misschien weer alles kan, maar dat er nog altijd heel veel mensen met een beperking overblijven. Hopelijk begrijpen we elkaar dan – juist door deze corona-crisis – blijvend een beetje beter.
‘De corona-crisis laat ons allemaal voelen hoe het is om beperkt te zijn…’
Heel mooi geschreven! Hoe belangrijk zijn de kleine dingen (fietstochtje), voor Astrid een groot ding, in ons leven… Geniet van elkaar en van alles dat jullie samen kunnen doen!
Groet, Els
Ja, echt! Hartstikke bedankt.
Treffend verwoord, dank!
Dankjewel voor je reactie. Vind ik ook: heel goed gezegd van Peter.
Perfect, prachtig geschreven maar ook ontroerend. Bedankt Peter, bedankt. De schellen vallen van mijn ogen.
Graag gedaan en wat fijn dat je het zo waardeert!
Wat een mooi en leerzaam stuk. ??
Groetjes van Juf Els ?
Dankjewel voor je compliment!
Wauw zo waar. Ik heb heds en dezelfde uitdaging. Wel fijn dat ze nog vrienden over heeft gehouden! Bij mij gereduceerd naar 1.
Inderdaad! En ik vind het ook zo fijn dat Peter dat ziet. Wel verdrietig dat je nog maar 1 vriend overgehouden hebt.
voor mij als ADCAman ervaar ik het heel anders. Mijn vrouw gaat even… iets pakken, plassen, douchen etc Bij mij moet je dat “ëven” veranderen in “duurt lang” en dat blijft gewoon hetzelfde. Maar ik fiets nog steeds, 3wieler en handbike en ach ja, winkelen gaat wat moeilijker en de horeca is dicht, gaat wel weer over
Bedoel je dat alles hetzelfde blijft net als anders? Voor ons als ADCA-mensen (of chronisch zieken überhaupt) verandert er inderdaad niet zo veel. (Trouwens, Astrid hier.) Ik heb de indruk dat je al zieker bent dan ik. Heel veel sterkte.
Heel mooi verwoord Peter. Inderdaad maakt iedereen het nu mee dat je met beperkingen moet leven en daar toch snel op inspeelt . Onder het motto van :gedeelde smart ….’ Ik heb sinds kort gelukkig een driewiel fiets en dat maakt de wereld toch weer groter.
Namens Peter bedankt voor je mooie woorden. Ja, echt zo fijn driewielfietsen en andere hulpmiddelen die het altijd beperkt leven net een beetje aangenamer maken! Dat was mijn ervaring ook toen hier zo’n anderhalf jaar geleden de Van Raam Easy Go kwam. Je komt een stuk verder en dat is heerlijk!