Er zat mij weer van alles dwars. Zodanig zelfs dat ik even niet in staat was om te bloggen. De grote boosdoener is – hoe kan het ook anders – het corona-gebeuren. Of beter nog: hoe we met z’n allen met dit virus omgaan. In dit blog laat ik mijn gedachten en gevoelens hierover even de vrije loop, zodat ik hopelijk weer door kan met waar dit blog eigenlijk voor is: persoonlijke verhalen over hoe het is om te leven met een chronische ziekte, ADCA in mijn geval. Als je niet zit te wachten op mijn verhaal, sla dit blog dan gerust over. Wat ik me overigens goed kan voorstellen hoor. Zelf zoek ik op het moment ook veel afleiding want van de hele dag alleen corona-nieuws word je maar somber, ik wel althans.
Maar goed, zoals gezegd ga ik even los. In de kern ben ik vooral verdrietig over alle tegenstellingen die de laatste tijd in de maatschappij zijn ontstaan. Die raken me echt. Ik zet ze voor je op een rijtje:
Mensen die uitgebreid op vakantie gaan en die lopen te feesten versus mensen die zich al sinds begin maart noodgedwongen op moeten sluiten. Simpelweg omdat ze willen blijven leven.
Ken je de website www.geendorhout.com? Nee? Kijk dan vooral eens. Velen realiseren het zich waarschijnlijk niet, maar Nederland kent miljoenen mensen die in meer of mindere mate een verhoogd risico hebben om heel erg ziek te worden of zelfs dood te gaan wanneer ze een coronabesmetting oplopen. Velen van hen blijven al sinds begin maart thuis. Of kunnen dat niet omdat ze moeten werken of zorgen. Maar voelen zich ondertussen wel erg onveilig. Vooral het gebrek aan empathie voor deze mensen van figuren die al feestend de ‘gedeeltelijke lockdown’ inluidden, vond ik hemeltergend. Het maakt me opstandig, het stemt me somber.
Mensen nemen elkaar meer dan ooit de maat en wijzen elkaar continu op inconsequentheden. Iedereen slaat iedereen om de oren. En dat maakt de sfeer er niet beter op…
“Je draagt een mondkapje maar je gaat wel naar de kapper.” “Je gaat wel met z’n allen in een auto zitten maar op het terras (toen dat nog open was) ga je weer uit elkaar. Afstand houden op het terras is dan ook niet nodig.” En ga zo nog maar even door. Dat er zodoende op de maatregelen wordt afgegeven is tot daar aan toe. Maar dat mensen elkaar voortdurend de maat nemen, vind ik zóóó jammer. Gedeelde smart is halve smart, maar hier wordt niet gedeeld maar geoordeeld.
Mensen die zich zo goed mogelijk aan de regels houden versus mensen die niet meer meedoen of sterker nog over zijn gestapt naar het kamp van de virus-ontkenners…
Deze tegenstelling raakt me misschien wel het meest, omdat ik er heel persoonlijk mee te maken heb. Niet alleen de tegenstelling vind ik verdrietig, nog veel erger vind ik het dat ik hierdoor het goede contact met sommige mensen dreig te verliezen. Ik kan niet het virus serieus nemen en tegelijkertijd meedoen met mensen die geloven dat het niet bestaat.
Mensen die qua financiën het hoofd niet meer boven water kunnen houden versus mensen die het nog prima redden of die zelfs rijker worden…
ZZP’ers, mensen die in de evenementenbranche werken, in de horeca, mensen die pas van school komen en ga zo maar door. Er zijn velen die de corona-crisis in hun portemonnee voelen, die dreigen het hoofd niet meer boven water te kunnen houden of die dat punt zelfs al hebben bereikt.. Heel erg verdrietig.
Veel mensen geven hiervan de corona-maatregelen of erger nog elkaar de schuld. Ik hoop echt dat iedereen zich realiseert dat dit uiteindelijk komt door de pandemie en hoe we daarmee omgaan. Om heel somber van te worden dit.
Mensen met steeds weer hun eigen meningen over de corona-maatregelen….
Zoals je misschien wel begrepen hebt, maak ik veel gebruik van sociale media. Om meer aandacht voor ADCA te vragen werkt dit prima. Maar ik word zo moe van al die meningen over de corona-maatregelen die ik op Facebook en Twitter lees. Vooruit, dan gooi ik mijn eigen mening ook maar in de strijd: de corona-maatregelen zijn er nou eenmaal. Laten we ons er aan houden.
Maar hoe is het nu voor jou, Astrid?
Naast dat we de crisis hier echt wel in onze portemonnee voelen en dat ik mijn eigen mening over de corona-maatregelen niet van landsbelang vind, ervaar ik het, zoals gezegd, maar als een verdrietige tijd. Door het weinig daadkrachtige beleid en het slappe gedrag in de maatschappij heb ik me de hele zomer niet veilig gevoeld. Dit voorjaar meldde ik al dat de combinatie van mijn weinige energie en vermoeidheidsklachten versus de versoepelingen geen match waren. Het is er helaas niet beter op geworden. Heus, ik heb het geprobeerd en gedaan: een beetje naar kantoor gaan, op het terras zitten, het museum bezoeken en zo nog wat dingen.
Maar ik ben er al zo’n maand geleden mee gestopt. Voordat straks misschien de lockdown in zijn strengste vorm wordt afgekondigd, heb ik me al lang teruggetrokken in ons eigen veilige appartementje. Ik kom buiten voor mijn noodzakelijke potje beweging. En de boodschappen laten we bezorgen.
Genoeg te doen
Zo, ik heb mijn hart uitgestort. Hè, hè, dat lucht op. Gelukkig is er inmiddels weer ruimte om ook positief bezig te zijn. Zo is er tegenwoordig zoiets als (video)bellen. Daarmee houden we het toch nog een beetje gezellig. En de aankomende tijd ga ik meedoen aan de pubquizen van Top 2000 a gogo, TragePost en de stekjesSWAP . Samen met mijn vriend volg ik spannende series als KLEM en Undercover en we hebben nog wat leuke films op het lijstje. Verder kan ik thuis werken, luisterboeken en podcasts luisteren, noem maar op … genoeg te doen dus. Ik ben zelfs van plan weer een mooie kerstbal te breien. En niet in de laatste plaats: ik blog weer!
Hoe ga jij om met al die meningen, oordelen, tegenstellingen en veranderingen? Hoe hou jij je hierin een beetje staande?
Hallo Astrid, ik herken dit helemaal. Ik heb SCA3 en leef ook met mijn man en mantelzorger zonder fysieke ontmoetingen. Ik kom nergens en laat niemand binnen. Mijn haar ziet er niet uit. Maar ik vermaak mij ook prima.
Wat mij het meest zorgen baart is dat al die feestende jongeren en ontkenners er alleen maar voor zorgen dat alles weer meer dichtgaat en het nog langer gaat duren waardoor de economische schade alleen maar groter wordt. En wiens toekomst heeft daar het meeste last van?
Zonder hier een hele discussie te willen ontketenen (daar word ik ook erg verdrietig van) wil ik zeggen dat ik je zorgen deel.
Kop op Astrid,
Je hebt dit weer mooi van je afgeschreven, en dan nu de positievere kant weer op!
Ja Els, gelijk heb je. Dankjewel voor je bemoedigende woorden.
Wow, dat komt aan. Zo goed dat je je uitspreekt en ook het geluid laat horen van de zwijgende doorbijters.
Also: ‘Blogdown’ 😂 Hehehe
Dat was de bedoeling. Dankjewel!
Astrid, je schrijft zo duidelijk en realistisch. Je positieve houding is er 1 die ik ook graag uitstraal. Het isolement is groot voor heel veel mensen. Jammer dat zoveel anderen zich niet beseffen wat ze kapot maken. Sterkte in de komende tijd!
Liefs, Els
Jij ook sterkte Els!
♥
Met sca 2 in mijn familie zorg ik ervoor dat ik me aan de regels houdt. Blij met alle kleine dingen die wel mogen. Vol zorgen, dat ook. Maar er kan zoveel nog wel! Ik kan gelukkig nog steeds wandelen met mijn hondje en zolang dat kan blijf ik genieten.
Wat wel of niet ok is aan de regels, maakt me eigenlijk niets uit. Ik probeer er alles aan te doen om ze te houden, of het zin heeft of niet. Zo weet ik zeker dat ik niet iets doe wat een risico kan zijn oor mij of de ander. Ik haal af en toe eten om een restaurant een beetje te steunen. Ik doe mijn best. Ik hoop dat iedereen dat doet! En hoe, dat is inderdaad aan iedereen zelf. Astrid, heel veel sterkte en leuke momenten met je vriend gewenst samen met film of wat dan ook!
Goed bezig! En inderdaad: genieten van wat wel kan, is de truc!
Hi Astrid,
Ja hoe sommigen er mee om gaan, is niet voor te stellen. Wij hebben 3 principes die we heel belangrijk vinden:
– Hecht veel waarde aan het leven;
– Gehoorzaam de autoriteiten;
– Word niet te makkelijk
Dit zijn een paar raadgevingen waar iedereen wat aan heeft…
Even wat anders, dat heuptasje wat je om hebt, is dat voor gebruik? Ik heb nl SCA3 en de ergotherapeut vertelde me dat zoiets wel helpt bij sommigen om dat te dragen met extra gewicht er in.
En nu was ik wel eens nieuwsgierig naar ervaringen van lotgenoten die ook zoiets geprobeerd hadden.
Maar goed, dat terzijde.
Astrid, het beste met jou in deze vreemde tijd!
Mvg, Yolande
Dankjewel voor je reactie! Over dat heuptasje: dat gebruik ik bij gebrek aan een handtasje. Als ik hier de deur uit ga, is dat meestal met Nordic Walking-stokken. Een handtas gaat dan niet, vandaar een heuptas. Handtas had op die foto overigens best gekund hoor: die had in het netje onder de rollator gepast. Dus nee, ik gebruik het niet voor het gewicht. 😉 Jij ook het allerbeste!
Goed dat je het uit, Astrid. Zo herkenbaar weer…
“Deze tegenstelling raakt me misschien wel het meest, omdat ik er heel persoonlijk mee te maken heb. Niet alleen de tegenstelling vind ik verdrietig, nog veel erger vind ik het dat ik hierdoor het goede contact met sommige mensen dreig te verliezen. Ik kan niet het virus serieus nemen en tegelijkertijd meedoen met mensen die geloven dat het niet bestaat.”
Dit is ook hetgeen wat mij deze week het meest geraakt heeft in mijn eigen omgeving…
Dapper hoe je er mee om gaat. Deze periode is er een van veel geduld hebben. En ondanks zo nu en dan een dip, toch vol blijven houden de mooie dingen te blijven zien.
Ik voel ook met jou mee Cobie. Inderdaad, we houden vol, we gaan gewoon door met de focus op wat wel allemaal energie oplevert.