Je zal mij niet vaak meer zonder hulpmiddelen tegenkomen. Binnenshuis valt het nog wel mee. Daar doe ik veel aan rusten. Daar heb ik geen hulpmiddelen bij nodig. Alhoewel, ik heb oordoppen op maat, een Daisylezer om naar boeken te kunnen luisteren én een vriend die me bij van alles helpt. (Overigens is hij vooral mijn vriend en geen hulpmiddel.) Maar goed, in dit blog vertel ik je over de hulpmiddelen waarmee je me het meeste buiten de deur kunt tegenkomen.
Scootmobiel en driewielfiets in één
Deze Van Raam Easy Go (lees ook mijn gebruikservaring) is mijn belangrijkste vervoermiddel. En het is tegelijkertijd ook het hulpmiddel dat me de meeste moeite kostte om het te ‘bemachtigen’. Vooral de weg langs de WMO en de hulpmiddelenleverancier was een drama. Ik heb hem nu anderhalf jaar en ik ben er vanaf de eerste dag dolblij mee. Het is een bijzonder voertuig, want je kan ‘m gebruiken als scootmobiel, maar ook als driewielfiets met meer of minder ondersteuning. Die combinatie is voor mij ideaal, want bewegen is voor mij een must – dat vertraagt de progressie van mijn ziekte. En wordt het me teveel, is er altijd de scootfunctie om me weer veilig thuis te brengen. En misschien wel het grootste pluspunt: ik kan er veel winkels mee in. De gangpaden moeten wel breed genoeg zijn en dat is (en kan) helaas niet altijd zo. Ik snap best dat dat in kleine winkels niet kan. Maar echt heel tof juist, dat het op veel plekken wèl kan.
Nog een voordeel: we konden hem aan het einde van de zomer meenemen op vakantie naar de Veluwe. Ik met de Easy Go in de Valys, mijn vriend met het autootje achter ons aan. En samen hebben we vervolgens heel veel mooie tochten over de – toch wat smalle – fietspaden van de Veluwe kunnen maken. Dit hulpmiddel heeft me mijn vrijheid teruggegeven.
Nordic Walking stokken
Je kent ze wel: Nordic Walking stokken. Van die stokken waarvan ik ook zelf eerst dacht: echt iets voor oudjes. Tot een fysio ze bij me introduceerde als middel om mee te bewegen. En dat vind ik altijd nog een goed idee van haar, want ik gebruik ze inmiddels al een paar jaar. Ze houden me in beweging, bieden ondersteuning bij het lopen en houden me in evenwicht. Ik had er ooit een gesprek over met de redactie van Scouters, waar ze een artikel over schreven. Ik heb ze verteld waarom die stokken best handig zijn. Een voordeel dat ik toen niet heb genoemd is de ‘Trigger 2.0 Shark technologie’, zoals ze dat noemen bij Leki, het merk van mijn stokken. Deze techniek maakt het makkelijk om je handen los en weer vast te maken, terwijl je de ‘tuigjes’ om kunt houden. Dat is niet met alle Nordic Walking stokken zo, maar het scheelt veel gedoe. Zoals in het artikel van Scouters staat, zijn de Leki’s geen officieel hulpmiddel, maar ik gebruik ze daar wel voor. En met plezier.
Maar de stokken zijn niet alleen maar fijn: ik ga niet in mijn eentje met ze op pad als ik ook maar een beetje verwacht dat ik onderweg flauwe opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd krijg. Want wat ik erg regelmatig hoor: ‘Hé, ga je een berg beklimmen?’, ‘Hé, er ligt nog geen sneeuw hoor!’, ‘Hé, ga je skiën?’… Vooral groepjes mannen en pubers kunnen er wat van. Ik voel me niet altijd stevig genoeg om deze reacties te kunnen relativeren.
Rollator en duwrolstoel in één
In de tijd tussen de komst van de Nordic Walking stokken en de aanschaf van de scootmobielfiets kwam de Rollz Motion in huis. Deze veelzijdige rollator is hier vooral gekomen vanwege mijn problemen met staan. Ik vond het een prettig idee om altijd een stoel bij me te hebben. Op de rollator met een kussentje kun je prima zitten. En hij ziet er nog eens mooi uit ook. Ik heb hem in de kleur ‘island blue’ en heel veel mede-rollzers vinden de Rollz Motion net als ik Instagram-waardig! Inmiddels gebruik ik de rollator vaak als loophulpmiddel als ik er wat uitgebreider op uit ga of met de bus de stad in ga. En hij gaat ook vaak opgeklapt mee achter in ons autootje. Gelukkig hebben we het bijbehorende rolstoelpakket nog niet vaak hoeven gebruiken.
Nog meer hulp
Zijn dit alle hulpmiddelen die ik gebruik? Nee, er zijn er nog meer. Zo gebruik ik wel eens krukken, een glasdrager (als beugel voor in de badkamer op vakantie), een zadelkruk (als hoog-laagstoel in de keuken) en zo nog wat dingen. En er hebben hier inmiddels al wat hulpmiddelen het huis verlaten omdat ze niet geschikt (meer) waren. Zoals de Van Raam loophulp City. Dat matchte niet met mijn evenwichtsproblemen. En de Van Raam Easy Sport, een driewielfiets zonder trapondersteuning. Daar had ik helaas de kracht niet meer voor. Tenslotte heb ik nog allerlei hulpmiddelen die me het leven op een ‘halve batterij’ in huis aangenamer maken. (Lees ook Mijn Oervervelende Beperkingen Top Vijf). Maar buitenshuis zie je me dus vooral met de scootmobielfiets, de rollator en de Nordic Walking stokken. En dan geen flauwe opmerkingen maken graag!
Heb jij ook hulpmiddelen? Of niet-officiële hulpmiddelen die je wel daarvoor gebruikt? En bij welke beperking helpen ze je het meest? Ik ben benieuwd…
Naast de officiele hulpmiddelen gebruik ik een garagekruk in de keuken. Op een zadelkruk kun je niet zomaar gaan zitten, maar een garagekruk heeft dat euvel niet.
Dankjewel voor deze tip Marjo! Leuk dat je reageert.
Heel waardevolle blog. Ieder mens is uniek en kiest de hulpmiddelen die het beste bij hem of haar passen. Dit soort blogs helpen anderen aan tips of stimulans om over een bepaalde schaamte heen te stappen. En laat je niet kisten door flauwe opmerkingen over de nirdic walking stokken hoor. Ze geven jou je vrijheid, dus geniet ervan. Maar ik begrijp het wel hoor, ik heb dat zelf ook nog geregeld als ik met een van mijn hulpmiddelen naar buiten ga. Soms trek ik dat beter dan op andere dagen.
Ik heb zelf ook wel eens wat geschreven over mijn hulpmiddelen. Je blog motiveert me om daar ook weer wat over op papier te zetten. Thanx!
En de fietspaden op de Veluwe (ik woon er) zijn inderdaad soms erg smal in de buitengebieden. Dat merk ik geregeld als ik met mijn rolstoel/handbike-combi het bos in trek.
Hartstikke bedankt voor je uitgebreide reactie. En wat heerlijk dat je op de prachtige Veluwe woont. Super dat dit blog je inspireert om zelf ook weer te gaan schrijven! Suf toch, die opmerkingen? Nee, laten we gewoon lekker onszelf zijn in wie we zijn. In ons geval dus mèt beperkingen.